Le Tour Des Trois Pays
9 en 10 Mei 2009
We hadden ons het vorige jaar direct maar opgegeven voor de tour 2009, voor ons dan de achtste keer om mee te doen. We genieten iedere keer weer van de tour, steeds weer nieuwe routes, en ook vooral steeds weer andere gezichten naast ook vele vaste deelnemers.
Wel hadden we in gedachten: we komen met een AZAM6 ! Helaas lukte dit niet, een defect aan de versnellingsbak maakte deelname met de AZAM6 niet raadzaam.
Dan maar met het alternatief de XM, en eigenlijk ook wel benieuwd hoe die met een automatische bak uitgevoerde wagen zich zou gedragen bij het klim en afdaalwerk, want dat dit in de route zou zitten was wel duidelijk.
Vroeg in de middag vertrokken uit Noord-Groningen waren we al snel op plaats van bestemming via de E31 door Duitsland.
We werden in Hotel PietHaan hartelijk verwelkomt door Dick en Wilma en inmiddels ook al gearriveerde andere deelnemers.
Bijpraten met bekenden en kennismaken met nieuwe deelnemers, goed eten en een glas bier, de avond is zo om!
De volgende ochtend om 9 uur vertrokken we, en we werden niet teleurgesteld, niet in het weer en ook (vooral niet) in de route!
Via o.a Henri-Chapelle, Malmedy, st. Vith waren we rond half twaalf in Restaurant “KEUP” te Weiswampach, waar we ons het eten goed lieten smaken! Ook de kok daar had er duidelijk zin in, en voorzag ons van flinke porties, die voor sommigen onder ons wat onverwacht groot uitvielen, maar zonder uitzondering overheerlijk smaakten.
In de middag leidde de route ons naar Trier, een bijzonder oude stad, gesticht in 16 v. Chr.
Trier is absoluut de moeite waard om eens rustig te bekijken, en dat hebben we dan ook zo goed mogelijk gedaan. Het meest in het oog springend is bij binnenkomst de “Porta Nigra” een oude Romeinse poort, die zijn naam dankt aan de vervuiling van het oorspronkelijke lichte zandsteen. Na een korte wandeling over o.a. het oude marktplein beland je als vanzelf bij de oude “Dom” , een kerk uit de vierde eeuw. Indrukwekkend hoe deze kerk in de loop der eeuwen is gevormd, met als bijzonderheid het relikwie “de Heilige rok” het gewaad dat Christus gedragen zou hebben. Ook heeft de kerk een prachtig orgel.
Al gauw is het dan tijd om Trier te verlaten, en gaan we langs een geweldig mooie route, die zo nu en dan iets meer van de wagen vroeg dan gewoon, naar Manderscheid, in hotel “Haus Burgblick”
Daar aangekomen natuurlijk de ervaringen uitgewisseld, ook was er de bijzondere ervaring van een deelneemster dat je in Duitsland bij sommige pompen naast diverse soorten benzine ook ethanol kunt tanken…. Gelukkig bleek later dat de eend dit zich dit weliswaar niet al te lekker liet smaken, maar toch onder relatief weinig protest e.e.a verorberde! Totaal geen protest trouwens tegen de kookkunsten in het hotel!
Zondagmorgen na uitreiking van een stevig lunchpakket voor onderweg de terugtocht naar Vaals ingezet. Eerst echter nog een bezoek aan het “Maarmuseum” wat ons een verhelderende blik gaf in het ontstaan van het landschap rondom de Eiffel, en de historie daaromheen.
Halverwege de terugtocht bleek dat een van de eenden (niet de “ethanoldrinker”) het even voor gezien hield, ook hier een voedingsprobleem, niet de verkeerde voeding maar het ontbreken ervan. Na sleep naar een veilige plek bleek dat de brandstofleiding op de tank was losgeraakt. Een noodreparatie met een geïmproviseerde slangklem van ijzerdraad bracht uitkomst, en de eend liep weer als tevoren.
Ook een losgaand schakelhandel van een andere wagen werd door Kees gerepareerd met een sleutelring, zo zie maar weer dat je met eenvoudige middelen een heel eind komt.
Zo was voor je er op verdacht was de Tour weer voorbij en zit je weer bij Hotel PietHaan na te praten over een geweldig weekend!
Trouwens, rijden met een automaat in bergachtig gebied gaat perfect!
De meeste deelnemers namen afscheid en gingen weer huiswaarts, maar het kan weer gezegd worden: Dick en Wilma: het was geweldig!
Harry en Rita Dijksterhuis.
********************************************************************************************
Le Tour Des Trois Pays
9 en 10 Mei 2009
ETEN
EN
DRINKEN
is een belangrijk onderdeel van de TOUR
Het
eten was verrukkelijk!
De lunch
Laten we het deze
keer niet over de tour zelf hebben, die is gewoon altijd goed, de route
perfect en de mensen gezellig. Dat weten we eigenlijk al lang, dat is al
jaren zo. Daarom deze keer eens aandacht voor het eten. En dat eten, dat
was verrukkelijk. Neem nu bij voorbeeld de simpele zalmsalade tijdens de
lunch in Weswampach. Die salade bleek een groot bord helemaal te vullen en
rond de zalm lagen er twee soorten sla, geraspte worteltjes, geraspte
kool, tot bloemen omgetoverde radijsjes, stukjes tomaat, stukjes
komkommer, halve walnoten, halve hardgekookte eieren, blaadjes lof en er
boven op een sausje. Ik geloof, dat het brood dat we kregen er ook nog bij
hoorde. Het was overheerlijk.
Het diner
Of het diner in
Mandelscheid: zelfbediening met twee soorten soep (tomaten creme en
basilicum), Schweinebrate, Slemmertopf (stoofschotel van rundvlees), kip
met ananas, of vis, verder twee soorten groenten (bloemkool en
dopertwen/wortel) en twee soorten aardappels (frietjes en
aardappelkroketten). Met daarnaast nog een complete saladebar, met keuze
uit een zestiental ingrediënten. Omdat je zelf kon kiezen, kon je zoveel
combineren als je zelf wilde, of juist alleen maar dat ene, hele lekkere
gerecht nemen. Ik heb zelf gekozen voor de basilicumsoep, vervolgens een
salade en als hoofdschotel een bescheiden hoeveelheid vis, maar wel alle
groentes èn de frietjes. Als dessert was er dan een stuk meloen, of/en
een fraai hoog glas met yoghurt en
vruchten of een pittoresk glaasje met
kwark met een aardbei. En er stond genoeg voor een tweede
pittoreske glaasje.
De drank
De wijn bij het
eten was elke keer ook voortreffelijk en het bleek een bindende
gezelligheidsfactor te zijn. Op vrijdagavond bij voorbeeld, wat begon als
'een onderonsje voor twee heren', werd toch al vrij snel tot een gebeuren
van 'deze kant van de tafel', dat uiteindelijk uitmonde in 'laten we dan
maar een derde fles nemen'.
Het bier in
Mandelscheid is ook speciaal, dat wordt zo vaak 'bijgetapt' tot het
helemaal aan de rand van het zeer hoge glas staat. Vorig jaar duurde dat
zo´n zeven en een halve minuut, dit jaar ging het een stuk sneller en dat
terwijl het net zo lekker was, 'de tap was bijgestel' volgens een van de
Nederlandse eigenaressen.
Lunchpakket
Om dan wat ons
betreft te eindigen met het lunchpakket wat je zondag meekreeg: broodjes,
een appel, een müslibar en sinaasappelsap. Het zag er allemaal zo
stralend uit, dat de foto die ik er van gemaakt heb volledig overbelicht
is geworden. Voor de diehards was er natuurlijk nog het diner bij Piethaan
op zondagavond, maar dat hebben wij gemist om in plaats daarvan in tweeëneenhalf
uur naar huis te rijden. Ach ja, een 18pk gaat nu eenmaal echt niet harden
dan 90 km/uur, zeker niet met tegenwind.
Irene
***********************************************************************************************
Le Tour Des Trois Pays
17 & 18 Mei 2008
LE
TOUR DES TROIS PAYS 17
& 18 MEI 2008
We hadden er helemaal zin , deze keer ging de toer naar Duitsland,een prachtig land.
De tour leidde ons langs de moezel en vele wijngaarden.
Vrijdag aangekomen in Hotel Piethaan, zat Dick daar prinsheerlijk verdiept in het verhaal van Candy Dulfer, in het zonnetje.
Het koste moeite hem in de realiteit terug te brengen, na een poosje met onze Citroën naast hem te hebben gestaan.
Nadat we wat gedronken hadden gingen we met Dick en Wilma aan tafel, en hebben een heerlijk driegangendiner genuttigd.
In de loop van de avond en ochtend druppelde meerdere citronrijders binnen.
Zaterdag na het ontbijt startte de toer van 259.1 km om 9 uur.
We werden door Dick en Wilma uitgezwaaid, en er werden foto’s gemaakt.
De tour was waarschijnlijk wel duidelijk,maar wij reden steeds verkeerd.
Dit begon al bij het drielandenpunt.
Dit gedeelte hebben we aan het einde van de toer nog een keer gedaan, en het klopte echt wel.
De toer ging verder door veel dorpjes.
Het weer was wonderlijk genoeg, door de koude regenachtige weersvoorspellingen, goed.
Het werd zelfs nog warm.
Onderweg hadden we in Roderath een koffiestop.
En dronken daar een heerlijk kopje koffie of cappuccino, met een appelgebakje met slagroom, en hebben gezellig even gebabbeld.
Daarna zouden we bij de nurburg stoppen om daar een echte Duitse schnitzel te gaan eten, maar door de wegopbreking en het probleem je auto te parkeren, zijn we verder gereden.
Een aantal deelnemers zijn wel gaan eten.
Onderweg zijn we in het historische wijnbouwdorp Ediger-Eller gestopt, om daar iets van de wijnbereiding te zien, maar helaas was het geen oogsttijd.
Ik had mijn sokken al uitgelaten om even lekker door de druiven heen te stampen, maar ook dit gebeurde zo niet meer.
We zijn door de smalle straatjes heen gewandeld.
Een prachtig plaatsje met karakteristieke vakwerkhuizen.
Onderweg naar Manderscheid, hebben we genoten van de gele koolzaadvelden en het heuvelachtige groene gebied aan de moezel.
Vooral het toeristische plaatje Cochem, zag er erg gezellig uit.
Ik zei tegen Kees, kijk daar gaat een rondvaartboot, volgens hem was dit een cruiseboot, maar ik zag de mensen op het dek zitten, dus volgens mij was dit een rondvaartboot, na dichterbij te zijn gekomen, was dit dus lachen geblazen want het was dus een schip met sloopijzer.(uit de verte leek het echt op mensen).
Aangekomen in het mooie hotel Hausburgblick op een prachtig plekje in Manderscheid, hebben we nog genoten van het mooie weer, totdat de regen met bakken uit de lucht viel.
Om 20.00 uur zijn we aan tafel gegaan en hebben genoten van een goed driegangendiner.
De volgende dag vertrokken we om 10.00 uur naar de ruïne Niederburg.
De rondleiding werd gesproken in het Duits.
Aangezien mijn Duits niet zo goed is, was ik blij dat Dick als tolk meeging en het perfect vertaalde.
De terugtocht van 147.7 km was wederom prachtig, we hebben ook gelopen bij de Maare Von Daun met de vulkanise meren, erg mooi.
We waren op tijd bij hotel Piethaan en Kees had er nog steeds zin in.
We zijn nog een rondje gaan rijden, door de smalle straatjes, rondom Vaals.
We hebben s’avonds nog even nagebabbeld en zijn na het eten weer naar huis gegaan.
Wilma en Dick het was weer een super weekend.
Tot volgend jaar.
Groetjes Kees en Greet
Le Tour Des Trois Pays
6 & 7 oktober 2007
Zaterdagavond, begin oktober 2006.
Ja, U leest het goed, een jaar geleden. We hebben net een overheerlijke maaltijd achter de rug in restaurant “de Potkachel”. Er moet een keuze gemaakt worden: uitbuiken of een wandeling maken door het dorpje Berg en Terblijt. Het wordt het laatste. We gaan met vieren op pad. Dat zijn mijn twee neven Edwin (met wie ik in zijn CX de Tour mee doe), Wilbert, zijn vrouw Marion en ik.
Uiteraard gaat het gesprek over de Tour, Citroën en
de passie voor klassieke Citroëns, die inmiddels ook bij mij toegeslagen
is. Mede dankzij Edwin en Wilbert. “En” vraagt Wilbert, “wordt het
onderhand niet eens tijd voor óók een Citroën? Een Eend of zo”. Nou
een Eend trekt me eigenlijk niet zo. Leuke auto, absoluut, maar niet de
auto voor mij. Ik wil eigenlijk wel iets snellers. Een SM? Het zou wel
leuk zijn. Hebben we allemaal verschillende auto’s. Wilbert een DS en
een XM, Edwin een CX en ik een SM.
De Speurtocht begint.
Eenmaal terug van de Tour 2006 ga ik me er meer in verdiepen. Als ik de diverse websites bekijk die er aan gewijd zijn, kom ik tot de conclusie dat het werkelijk een formidabele auto is: zijn tijd ver vooruit, maar ook een auto met een enorme berg valkuilen. Toch begint het nu echt te kriebelen. Het moet er maar eens van komen. En weer biedt Internet uitkomst. De club-sites met hun “annonces”, diverse auto-aanbod sites en natuurlijk Marktplaats (echt! Ze staan erop!) en E-bay. Eén van de selectiecriteria: het moet een “Injection Electronique” zijn.
In mei verschijnt daar een erg mooi wit exemplaar.
Helaas komt het er niet van om de auto van dichtbij te bekijken. We kunnen
niet tot een afspraak komen. Of de eigenaar kan niet, of ik ben bezet
Uiteindelijk vis ik achter het net en blijkt de auto verkocht te zijn.
Maar niet getreurd, vrijwel op hetzelfde moment verschijnt er wéér een SM op E-bay. Echter een heel stuk verder in Frankrijk, dan de eerste.
Op de foto’s lijkt het ook een niet verkeerd exemplaar. Ditmaal met een gereviseerde motor. De foto’s laten de auto zien tijdens een klassiekers beurs, waar hij tentoon gesteld staat. Een goed teken! Dus maar weer contact gezocht met de eigenaar.
Op verzoek stuurt hij nog meer foto’s op. Hij geeft
me ook meer informatie over de motorrevisie. Er is verschrikkelijk veel
aan de auto onder handen genomen. Tijd om te gaan kijken!
De reis.
Eind juli lukt het om een afspraak met de man te maken. Edwin en ik vertrekken op een maandagochtend richting Frankrijk. We hebben een hotel geboekt in Avignon. De volgende dag gaan we door naar Hyères. Toulon is één grote chaos. Men is daar met de weg bezig. Als we daar straks weer door moeten met een SM waarvan ik het rijgedrag nog niet goed van ken…
We komen aan in Hyères. De palmbomen wuiven ons al tegemoet. Côtes d’Azur is subtropisch! Precies als we in Hyères aankomen laat het navigatiesysteem ons in de steek en belanden we in het historische gedeelte van het plaatsje. De weg wordt steeds smaller en steeds steiler…. De Volvo V70 komt er uiteindelijk niet meer tegenop. De banden spinnen vrolijk in het rond en de auto komt geen centimeter hoger. Achter ons staat een Fransoos met een piepklein autootje te toeteren. Schiet toch eens op! Uiteindelijk geven we het op. We rijden héééél voorzichtig achteruit tot een punt waar we kunnen keren. De Fransoos schudt zijn hoofd, Neemt vervolgens met zijn auto een flinke aanloop en stuift zo naar boven. Wij druipen af naar beneden.
De equivalent van TomTom laat het nog steeds afweten,
maar ineens zitten we op een punt, waar ik wat straatnamen herken. Nog
één scherpe bocht omhoog en dan is het honderd meter verder.
De Diva.
We staan voor een schitterend huis met uitzicht over de Middellandse Zee. We bellen aan en een paar minuten later staat er een behoorlijk bejaard mannetje voor onze neus: Monsieur Eloire. We maken kennis en hij neemt ons eerst mee naar boven om iets te drinken. Als we een beetje bekomen zijn van de reis wordt het tijd om de auto te gaan bekijken. We lopen weer naar beneden en stappen een garage binnen. Daar staat zij! De Diva! De kanteldeur gaat open. Monsieur Eloire stapt in de auto en start de motor: een geweldige roffel van de uitlaat galmt tegen de muren omhoog! Het hydraulische systeem zorgt ervoor dat de auto statig omhoog komt. Dan zet Monsieur Eloire de auto in zijn eerste versnelling en komt de auto uit haar slaapplaats. In het felle zonlicht kunnen we haar uitgebreid bekijken. Op enkele kleine dingen na ziet de auto er geweldig uit.
We nemen bijna de hele dag de tijd om de auto goed te
bekijken. We krijgen op zijn Frans ook een lunch aangeboden. Zonder eten
geen zaken doen! Dan wordt het tijd voor een proefrit. Ze rijdt geweldig!
Weer terug bij het huis gaan we onderhandelen. Het niet zo mooi stationair
lopen (afstellen) en de kleine beschadigingen aan de auto (spuitwerk)
helpen mee om wat van de prijs af te krijgen. We kunnen tot een
overeenkomst komen en dat met ons gebrekkig Frans! Monsieur Eloire maakt
alle papieren in orde.
De terugreis.
En dan wordt het tijd om te vertrekken. Ik krijg een kofferbak vol met reserve-onderdelen mee en ook een stapel met werkplaatshandboeken. Toulon blijkt geen probleem meer: er is een tunnel onder Toulon door. Binnen 5 minuten ben je weer door de stad.
We arriveren rond 8 uur in Avignon. We hadden
eigenlijk nog wat van de stad willen zien, maar dat zit er helaas niet
meer in. We eten maar even bij McDonalds en gaan slapen.
De volgende dag is de grote proef: zal de auto het uithouden tot in Nederland? Eerst benzine tanken, alle vloeistoffen controleren en dan op weg. Alleen de ventilator is er mee gestopt, dus dan maar een raampje open. Eigenlijk niet echt verkeerd, want de Franse wegen hebben links een betonnen vangrail en als je bij een inhaal manoeuvre er dicht langs rijd, hoor je het geweldige uitlaat geluid weerkaatsen.
De reis gaat voorspoedig. Inmiddels begint het controlelampje van de brandstof weer af en toe te branden. Bij Metz is dat bijna constant. Toch willen we proberen Luxemburg te halen op één tank; dat lijkt nog spannend te worden.
Gelukt! We zijn net de Luxemburgse grens over en een
tankstation doemt op. Het blijkt dat we ons niet zoveel zorgen hadden
hoeven te maken. Er zit nog ongeveer 20 liter in. Blijkbaar gaat het
lampje al in een vroeg stadium branden. De auto heeft dat hele stuk bijna
1 op 9,5 gelopen. Voor zo’n auto niet slecht! De overige vloeistoffen
blijven op niveau. Ook gaat ze steeds beter, mooier, lopen. Niet zo gek
als je bedenkt dat ze twee jaar na de revisie nog maar nauwelijks 500 km
gereden had! Het echte inrijden gebeurt pas nu!
Terwijl we het hele stuk in Frankrijk “legaal” op het Franse kenteken gereden hebben, wordt het nu wat anders. In Luxemburg, België en Nederland is het eigenlijk niet toegestaan om met een buitenlands kenteken te rijden, maar ja… Als we geen aandacht trekken door bijvoorbeeld veel te snel te rijden zal dat wel niet zoveel problemen opleveren. De auto is in ieder geval wèl verzekerd. Nog een paar uur dan draai ik thuis de oprit op. We zijn er! Het is inmiddels 9 uur ’s avonds. De totale rit, zo’n 1000 km, heeft ongeveer 13 uur geduurd.
In de weken daarna wordt de auto gekeurd door de RDW
voor het kenteken en na wat kleine reparaties voor de APK.
De week vóór de Tour.
Het weekend van de Tour des Trois Pays nadert met rasse schreden. Een paar dagen voor het weekend gaat tijdens een ritje het controlelampje van het hydraulische systeem branden. Ik kan nog net ergens in een straatje parkeren. Ik trek de motorkap open. De hydraulische vloeistof druipt overal vanaf. Een leiding bij de drukregelaar blaast bellen. Blijkbaar een scheur vlakbij één van de afsluitwartels. Uitgerekend de leiding van de HD-pomp naar de drukregelaar. Gelukkig sta ik 2 straten verwijderd van een Citroën-garage. Die mag de auto dan ook maar repareren.
Gelukkig! De auto is op tijd klaar voor de Tour. De
vrijdag vóór de Tour volg ik op de radio de verkeersinformatie. Het is
rond Eindhoven één grote chaos. Terwijl ik dit de hele dag zo aanhoor,
besluit ik om vooraf mijn “eigen” Tour maar te gaan rijden. Ik plan
een route over de Brabantse dorpjes. Vanaf Tilburg naar het zuiden en dan
richting Weert. Daar weer de snelweg op, om aan te sluiten in… jawel,
een file. Gelukkig valt het mee. Al snel zit er de vaart weer in en ben ik
op tijd bij Edwin, om dan samen naar Berg en Terblijt te rijden. Als we
daar het parkeerterrein opdraaien van de Potkachel, komen Wilma en Dick
compleet verrast naar buiten. Een SM die meedoet aan de Tour! Geweldig! Ze
bekijken de auto van binnen en van buiten. Dan gaan we naar binnen voor
het diner. De Tour is van start gegaan!
Tour 2007, dag 1.
De volgende dag zijn we weer vroeg gearriveerd voor
het begin van de tocht. Onze mede-Tourers kijken ook belangstellend naar
de SM. En dan zijn we op weg. Dick en Wilma hebben weer erg hun best
gedaan om een schilderachtige route uit te zetten. Deels door Nederland,
deels door België en een piepklein beetje door Frankrijk. Per slot van
rekening is het de Tour des TROIS Pays! De beginnende herfst kleurt de
meeste bomen al rood en bruin. Edwin schiet prachtige foto’s om de sfeer
te pakken. Hoewel ik moet rijden, lukt het toch om op een rustig moment
ook wat rond te kijken. De route wijst zich bijna vanzelf. Slechts een
enkele keer twijfelen we. Ook, als we voor een typisch Belgische
wegopbreking staan. Kunnen we er nu door of niet? Inmiddels staan we al
met drie auto’s. Wilbert en Marion met hun DS, Arno en Attie met hun DS
en wij. We besluiten het er toch maar op te wagen. Het blijkt ook te
kunnen, mits er geen tegenligger ons tegemoet komt, want ons deel van de
weg is er niet meer. Daarvoor in de plaats een diep gapende geul. En
verder gaat het weer. Wilma en Dick hebben weer een leuk etablissement
gekozen voor de lunch. Nou ja lunch….Zeg maar bijna diner. Een groot
stuk vlees met aardappelkroketjes en groenten noem ik eigenlijk diner. De
parkeerplaats staat helemaal vol met Citroëns. Er kan niemand meer bij.
Als we uitgegeten zijn, kijken we nog wat rond en zien ook Boudewijn weer
vertrekken met zijn Traction. Gierende bandjes, echt! Gierende bandjes!
Verder gaat de tocht. We eindigen de dag in Bouillon. Een prachtig
plaatsje aan de Semois, die er in een lus om het kasteel van Godfried
slingert. Als we het plaatsje binnenrijden, voert de weg ons langs de
oevers van de rivier waar veel restaurantjes gesitueerd zijn. Het is of je
over de boulevard van Vlissingen aan het flaneren bent. Als we ons
“ererondje” gemaakt hebben, stoppen we precies voor de ingang van het
Hotel. Er is net een parkeerplaatsje recht voor de deur. We pakken onze
reistassen en melden ons bij de receptie. Kamer F14 hebben we. Als we met
een mini-mini-liftje naar boven gaan (samen met onze tassen passen we er
met tweeën net in) komen we op een gang uit, waar onze kamer zich pal
naast de lift bevindt. Als we binnen stappen wanen we ons in de presidentiële
suite… zo groot. We zetten onze spullen weg, kijken uit het raam en gaan
wat foto’s maken. Dan gaan we een rondje Bouillon doen. Onderweg komen
we Wilbert en Marion weer tegen en ook Noël en Aimee. We gaan op een
terrasje zitten, waar een wel erg jong manneke serveert. Even geduld. Hij
moet het in zijn eentje doen. Uiteindelijk krijgen we onze koffie, thee en
andere drankjes geserveerd. Als we die op hebben, gaan we weer terug naar
het Hotel. Na wat aperitiefjes is het tijd voor het echte diner. We laten
ons verrassen wat de Belgische serveersters ons voorschotelen. Tijd om uit
te buiken, of toch maar weer een wandeling? Het wordt wéér het laatste.
We maken een wandeling naar het kasteel. In het donker, over een heel smal
paadje naar de bovenkant. Het uitzicht over het verlichte stadje is
geweldig. Ik probeer wat tijdopnamen te maken. Langs de andere kant van
het kasteel gaan we weer naar beneden. Nog even een stukje door de straten
wandelen om nog meer tijdopnamen te maken en dan terug naar het Hotel. Het
is laat genoeg, dus op naar bed.
Dag 2.
De volgende ochtend staat er een geweldig ontbijt te wachten in een heel gezellig ingerichte kamer van het Hotel. We zijn niet helemaal de eersten die aanschuiven. Dan wordt het tijd om onze spullen weer in de auto te laden. We gaan een bezoekje brengen (met de auto) naar het kasteel van Godfried. Dick vraagt of hij mee mag rijden naar boven. Uiteraard geen probleem. Het wordt een leuke excursie. Dick weet inmiddels erg veel van het kasteel af. Als een echte gids leidt hij ons door de duistere gangen en zalen. Je zult in die tijd geleefd hebben! Vooral de “hotelkamer” in de diepste kelders van het kasteel maakt grote indruk. Als je daar vroeger in terecht kwam, was het echt met je gedaan!
Als we het kasteel bezocht hebben, vraagt Maaike, of
ze mee terug mag rijden. Dick kruipt achterin en we rijden via een steile
weg naar beneden. Als ik beneden bij het hotel parkeer, staat de auto op
een schuine helling. Het hydraulisch probleempje van een paar dagen eerder
steekt zijn kop weer op. De olie heeft de handremblokken vet gemaakt en de
auto rolt naar voren, ondanks aangetrokken handrem. Ik zet de auto op een
wat vlakkere ondergrond, dat helpt. Dan wordt het tijd om weer de route
terug te gaan rijden. We maken meteen al een fout, door de 2e
zijstraat rechts te missen, maar dat geeft niet echt. Kunnen we nog een
keertje flaneren langs de oevers van de Semois. Na één rondje pakken we
de juiste straat. Het eerste stuk gaat steil omhoog. We stoppen even om
wat foto’s te maken van Bouillon. Als we onze weg vervolgen worden we
achtervolgd door een witte CX: Noël en Aimee. Ze zitten geruime tijd
achter ons, tot we besluiten om midden in een bos bij een museum van
antieke landbouwwerktuigen onze lunch te gebruiken. Het is schitterend
weer. Op de weg zien we diverse mede-tourders passeren. Bijna niemand
heeft ons in de gaten. Dan vervolgen we onze weg. We passeren af en toe
een andere Citroën, maar veel zijn dat er niet. Een beetje jammer. De rit
gaat verder voorspoedig. Vlak bij de Nederlandse grens maken we een klein
foutje, waardoor we genoodzaakt zijn een klein stukje snelweg te pakken.
Een stukje richting Luik en weer terug. En verder gaat het weer. Rond 4
uur arriveren we weer bij de Potkachel. Daar bestel ik een groot ijs!
Einde tourtocht. We praten met iedereen nog wat na, maar zo langzaam aan
vertrekt iedereen zijns of haars weegs. Dat besluiten wij ook maar te gaan
doen. Tot volgend jaar (we hebben ons inmiddels al weer aangemeld), maar
dan weer met de CX, voor de afwisseling!!!!
Marc Hopmans.
***************************************************************************************
Le Tour Des Trois Pays
12 & 13 Mei 2007
Rijden met (in ons
geval) een DS is altijd fantanstisch. Het is helemaal fantastisch in een
mooie omgeving, zoals Dick en Wilma Lieftink uitkiezen voor hun Tour des
trois Pays.
En wat is er mooier
dan een DS? Meer DS'en temidden van andere Citroën-klassiekers
natuurlijk. Zo smaakten wij het genoegen ons te bevinden in aangenaam
gezelschap van twee Tractions, nog drie DS'en, een Dyane en een zestal 2CV
(bouwjaren 1963 – 1990) en nog wat nieuwer werk. Helaas ontbraken de
Orpon-creaties zoals GS en CX.
De start van de Tour
des trois Pays was op zaterdagochtend vanaf Hotel Holland in het
Zuid-Limburgse Berg en Terblijt, waar al een flink deel van de deelnemers
overnacht had (is ook aan te raden). De rit voerde via veel weggetjes
"voor in de derde versnelling", kleine dorpjes (en Citroën-garages,
die we niet nodig hadden) door de geaccidenteerde Belgische en Franse
Ardennen naar Bouillon. In Bouillon straalden drie DS'en op een rijtje
toen een bus stopte met een groep oud-kwaliteitscontroleurs van de
Javel-fabrieken (en hun partners). Deze mensen onderbraken hun culinaire
uitje graag voor het aanbidden van de godinnen van hun eigen handen en
ogen.
Door het verschil in
motorvermogen en misschien ook wel door het individualisme van de rijders,
is er bij de rit zelf niet echt sprake van een verzameling. Dat is wel het
geval bij de pleisterplaatsen, die de organisatie met veel
doorzettingsvermogen (hulde!) weer prima voor elkaar hadden. De
uitgestippelde route is duidelijk en goed beschreven, maar vergt wel een
goede conditie van chauffeur en navigator. Door het bijgeleverde
kaartmateriaal kun je ook nog altijd zelf een correctie aanbrengen, een déviation
kiezen of een vereenvoudiging inbouwen (misschien wel over een route uit
een vorig jaar, want elk jaar schijnen Dick en Wilma weer andere weggetjes
te vinden!!).
Op zondag brachten wij
eerst een bezoek aan het imposante kasteel van Bouillon. Dit kasteel op
Belgisch grondgebied heeft Franse en Nederlandse invloeden en is daarom
zeer representatief voor de Tour des trois Pays en bovendien loopt de
groep deelnemers dan zo gezellig door elkaar en is even niet met "die
auto's" bezig. De route terug naar Berg en Terblijt was natuurlijk
een compleet andere dan de heenweg.
Zo'n weekend staat of
valt bij de organisatie en die is gewoon uitstekend dank zij de
inspanningen van Dick en Wilma Lieftink. We hadden goede hotels, diners,
lunches (met fine-tuning per SMS op de dag zelf!!) en zelfs kregen de
deelnemers aangegeven waar in Bouillon een tankstation open is dat normaal
geld aanneemt. Tenslotte moet een Citroën ook eten. Mede uit naam van de
DS: Dick en Wilma, bedankt!!
Jacques en Ria Geel
***************************************************************************************
Le Tour Des Trois Pays
12 & 13 Mei 2007
De tocht naar het zuiden gaat weliswaar vol
verwachting, maar niet volgens verwachting. Een te groot aantal auto's
wil ook die kant op en na twee uur filerijden blazen we even uit bij 'de
Lucht'. Waarbij blijkt, dat de 2CV de hele tocht verder wil afblazen, want
die wil niet meer aan de praat. Een kort telefoontje met Dick Lieftink
leert ons, dat de accu waarschijnlijk te veel vermogen heeft moeten
leveren en te weinig heeft kunnen opladen. Aanduwen is het advies.
Aanduwen is blijkbaar niet meer van deze tijd, want tussen de benzinepomp
en het restaurant komen we verschillende verbaasde chauffeurs tegen, die
niet helemaal begrijpen waarom ik niet voor ze stop. Maar goed, het werkt
wel, want de motor begint weer te pruttelen. Dan maar verder rijden zonder
lichten aan. Gelukkig wordt ook de file iets minder, zodat we na
uiteindelijk vijf uur rijden tot van Amstelveen in Berg en Terblijt
aankomen.
Raad en daad
Natuurlijk blijkt daar wel uit, dat je bij een tocht
met Dick en Wilma evenementen meer krijgt dan alleen de route. Je krijgt
goed technisch advies en ik had de dagen hiervoor ook al gemerkt, dat
zelfs een wisseling van twee naar één persoon en daardoor de vraag of ze
nog iemand weten om mee te rijden, tot directe actie leidt. En zelf het
terugswitchen op het laatste moment van één naar toch maar weer twee
personen is geen enkel probleem. Gelukkig, want de reden voor de wisseling
was al enerverend genoeg.
Overheerlijke maaltijd
In elk geval is de aankomst bij hotel Holland / de
Potkachel altijd een festijn: de andere oude Citroën zijn er al voor een
groot deel, de ontvangst is warm en het diner is werkelijk fantastisch. Ik
heb deze keer de courgettesoep geprobeerd en die is werkelijk alleen al de
rit van vijf uur waard. Daarnaast krijg je dan nog de gezelligheid van de
groep, hernieuwde kennismaking met tourrijders van vorige jaren en een
goed bed om in te slapen.
De weggetjes
En dat is dan nog maar het begin: op zaterdag en
zondag rij je met je klassieker door een variatie van landschappen over
een veelheid van kleine weggetjes, waarvan je niet snapt hoe Dick en Wilma
ze elke keer weer vinden. Hun insteek is, om geen enkel weggetje te
gebruiken van een vorige tocht, zodat het ook voor de veelmeerijders een
avontuur blijft. En dat terwijl sommige weggetjes zo mooi zijn, dat je ze
wel elk jaar zou willen rijden.
Mede tourleden
Elk team krijgt zijn eigen kaart (en op zondag zijn
eigen lunchpakket), maar dat wil niet zeggen dat je alleen bent. Zelfs als
je niet afspreekt met een ander team, kom je ze toch regelmatig tegen. In
ons geval (onze 18 pk gaat niet zo snel) vaak achter ons, maar ook
regelmatig aan de kant zittend of juist langs rijdend als je zelf aan de
kant zit. Een enkele keer tegemoetkomend, dan is er ergens iets misgegaan
met de route. Ik heb zelfs samen met een Traction Avant rijder een
wegwijzer van de ergste klimop ontdaan zodat je weer kon zien, dat hij
naar rechts wees. Daardoor konden de auto's na ons op dat punt gewoon
doorrijden. Kortom: actie en plezier genoeg. Tijdens het rijden, tijdens
het eten, tijdens de visite aan het kasteel van Bouillon, gewoon het hele
weekend door.
Irene Doorenbos
**************************************************************************************
Le Tour Des Trois Pays
20 & 21 mei 2006
Het enige moment, dat ik het niet echt leuk vond dat
ik in mijn oude 2CV met de tour mee deed, was toen we een enorme onweersbui over
ons heen kregen, waardoor we onontkoombaar natte voeten kregen, maar
tegelijkertijd de ruitenwissers niet meer functioneerden. Dan zit je tegen een
voorruit vol druppels aan te kijken en alleen door de zijruiten is de wereld nog
waarneembaar.
Moerassige hoogvlakte
Maar goed, je kan dan wel aan de kant gaan staan en zo nu
en dan proberen of de wissers weer willen functioneren of anders de bui weer
ophoudt, maar als dat allemaal wel erg lang op zich laat wachten, dan kies je
gewoon weer het ruime sop en rij je zo goed en zo kwaad als het gaat weer
verder. In ons geval recht over de Hautes Fagnes richting Eupen. Een
moerasachtige streek in het oosten van België, die doet denken aan onze Peel,
waar het met slecht weer goed kan spoken. Zoals op dat moment dus. Halverwege
deze vlakte beginnen we door te krijgen, dat we toch echt de route niet meer
volgen, we hebben blijkbaar de laatste aanwijzing 'In Sourbrodt > rechtsaf
Elsenborn-Camp, Kalterherberg' gemist door de regen. Dan maar doorrijden
naar Eupen, dan kunnen we gelijk tanken. Dat doen we, tanken ook de jerrycan
weer vol voor als we verderop tijdens de rit weer zonder zitten en besluiten dan
toch maar dat moeras nog eens te doorkruisen om weer op de route te komen.
Drie landen
Die dag hebben we geen van de andere deelnemers meer
gezien, zo ver achterop waren we geraakt, maar wel hebben we nog zon gezien en
daardoor adembenemend mooie stukken België en Duitsland. Het is de 'Tour des
trois pays', van daar dat we ook door Duitsland komen. Mooi, heel mooi: het
landschap, de weggetjes (hoe kunnen Dick en Wilma Lieftink ze elke keer weer
vinden?) en uiteindelijk toch ook weer het rijden met m'n oude 2CV, zolang het
niet regent en je de ruitenwissers niet nodig hebt, is het een heerlijk
karretje, dat overal doorheen komt. Hij rammelt wel eens zo hier en daar en je
moet er op tijd benzine en olie in doen, maar hij rijdt opperbest. Na zo'n
weekend de hele dag toeren, rijdt hij thuis ook weer stukken beter.
Allen Citroëns
De tour rij je met een niet-meer-in-productie-zijnde Citroën,
samen met zo'n 19 andere auto's. Je krijgt de routebeschrijving mee, dus in
principe rijd je niet achter elkaar. Toch kan het zijn, dat je regelmatig
anderen tegenkomt. In ons geval reden we of vooraan, of men haalde ons in. Dit
omdat wij in de enige 18pk reden en dus ieder ander harder. Zo nu en dan reden
we verkeerd en kwamen dan anderen tegen, of andersom. Op zich wel zo gezellig.
Wat in elk geval gezamenlijk was, waren de maaltijden en de avonden. Gelegenheid
genoeg dus om te praten en kennis te maken. Een aantal mensen ken je dan van
vorige ritten, anderen zie je voor de eerste keer.
Zuid Limburg
Deze tocht werd gereden vanuit 'de potkachel' in Berg en Terblijt en zowel de kamers als het eten is daar uitstekend. Normaal genomen zijn de tochten ook ruim voorzien van mooi weer, zowel in mei als in oktober, dit was de eerste keer dat we de weergoden niet helemaal op onze hand hadden. Met als gevolg meer avontuur en wat nattere foto's. Dit zal ons niet tegenhouden om nog vele malen mee te willen rijden met de 'Tour des trois pays' van Dick en Wilma Lieftink.
Irene Doorenbos
***************************************************************************************
Gummen door de Ardennen !!!
***Le Tour Des Trois Pays***
Het hele jaar door op de eentonige hopeloos dichtgeslibte Nederlandse ZOAB-lappen naar grauw leaseblik en ander ongerief voor de kijkzintuigen moeten koekeloeren stemt een mens niet zonnig . Gelukkig kun je met je Citroën enkele malen per jaar een serieuze ontsnappingspoging ondernemen. Daarover ga ik u maar eens berichten.
Eind jaren negentig vielen mij links en rechts wel wat geestdriftige geluiden over Le Tour Des Trois Pays ten deel. U kent de uitdrukking van de klok en de klepel: ik meende er een soort Citron Pressé in te herkennen, dus verplicht aan te treden in een kar met de belastingvrije status en uitgerust met zo’n schofterig dure tripmaster. Rammen en beuken om na een navigatiemisser binnen de uiterste aankomsttijd de volgende controle te bestormen, ernstige schade aan de vriendschappelijke sfeer of de huwelijkse zekerheden… lekker stressvol een weekendje ontspannen en gaarne ook even de hoofdprijs neertellen voor het hele grapje.
Tijdens een borrelavondje met vrienden bleek ik het
volstrekt bij het verkeerde eind te hebben. Niet zozeer wat betreft de Pressé,
maar aangaande Le Tour Des Trois Pays. Wat zou ik denken van een weekend lekker
sturen met de CX in mijn eigen tempo, met eenvoudige aanwijzigingen die me door
de meest bevallige landschappen binnen het bereik van één tank brandstof
vanuit Nederland zouden voeren? Om tussentijds de merkpassie te delen met enkele
tientallen gelijkgestemde zielen. Hmm, een poging wagen kon weinig kwaad, dunkte
me. Aldus liet ik op CitroMobile 2003 bij de stand van het organiserende
echtpaar Dick & Wilma Lieftink mijn nieuwsgierige gezicht zien en
bemachtigde een inschrijfformulier. De Lieftinkjes zagen kans Wendy en mij
tussen de maximaal hanteerbare groep deelnemers voor oktober te wurmen, zodat we
in elk geval geen geduld hoefden te oefenen tot mei van het jaar erop. Als je
mij namelijk ergens voor opgewarmd hebt…
Zorgelijk gezicht
Bereidt een mens zijn auto voor op een meerdaags buitenlands uitstapje? Wel, wat die mens doet moet hij zelf weten, ik doe niks. Of ik nou doordeweeks 800 km wegwerk of ’s weekends 600, dat maakt geen moer uit. Gáán dus, want afgezien van wat kleine ongemakken op z’n tijd brengt een CX je overal, in opperste stijl bovendien.
In de vroegte van een frisse zaterdagochtend lieten we voor
de gasten van Hotel Holland in Berg en Terblijt (tussen Maastricht en
Valkenburg) de dag aanbreken door luid knarsend de kiezels van de parkeerplaats
weg te maaien. Twee lieden bivakkeerden al met een zorgelijk gezicht half onder
de motorkap van een hoogbejaarde Eend, wat mij er ineens van deed doordringen
welk een modern voertuig een CX toch is. Zeker met de hier geboden aanblik op
enkele DS’en, 2CV’s en ander oud Chevronsdragend spul. Oh, toch ook nog een
CX of wat, om enige balans in het na-oorlogse Citroën-aanbod te brengen. De
nimbus van Oprons creatie luidde een prachtige dag in, besloot ik. Ondertussen
stroomden de bepakte en bezakte rallycoureurs toe - met gebrekkige krachten
strijdend tegen de slaap in hun lichaam - en schudden wij de vriendelijke
Lieftink-genaamden de hand. Zij stuurden eenieder heen met een tas vol geinige
Citroën-prullaria, een luxueus routeboek en een kaart voor eigenwijze of
wantrouwende mensen. Dit laatste vooral ten aanzien van de vermaarde Belgische
bewegwijzering. Die bevat overigens altijd correcte informatie, maar je moet
deze op een specifieke manier interpreteren, zogezegd. Zoals u weet mag de
logica in het land van Lambik welhaast als spreekwoordelijk worden betiteld.
Heftige hormoonwerking
Met Wendy als trouwe navigator - ze is toch wat onderhoudender dan Greetje Grundig, Kelly Kenwood of Pia Pioneer - dirigeerde ik de CX Limousine door het Limburgse landschap. La Limousine Séduisante ja, die vermaledijde limousine met z’n nukken en kuren, die zo mooi vereeuwigd staat in de Oldtimercatalogus 2004 van Ton Lohman maar fysiek inmiddels aan een orgaandonatieproces ten prooi is gevallen. Tot mijn intense vreugde bleken Dick en Wilma een sterke voorkeur te hebben voor bijna vergeten achterafweggetjes waar zelden grijze sedannetjes van Aziatische komaf met fietsenrek achterop de doorgang belemmeren. Ik kon naar hartelust blazen en gevoelsmatig het niet-aflatende oponthoud van de overige 363 dagen compenseren. Sommige bochtjes waren onverwacht krapjes voor een hellende koets op een wielbasis van 3,095 meter en met de handrem op de voorwielen, dus hier viel pittige arbeid te verrichten.
Niet alle autorijdende organismen kampen met zo’n heftige
hormoonwerking en krijgt zulke adrenalinestoten uitgedeeld als ik en dat nu
maakt Le Tour des Trois Pays zo attractief: iedereen kan de opdracht in z’n
eigen ritme aanpakken. De natuur en de menselijke inbreng ter plaatse bieden
genoeg aanblik om op je gemak van te genieten. Dat doe ik dan maar in verkorte
vorm, want ik moet m’n energie effe kwijt.
Zorgvuldig verziekt wegdek
Slechts korte tijd verbleven we in Limburg, om daarna d’n Belgique in te duiken. Volgas, uiteraard. Als we een benzinepomp passeerden, dan hing daar bijna standaard een slang in het rechter achterspatbord van een Eend en dat bracht me op het idee voortaan met een mager gevulde tank van huis te gaan, om hem hier in het goedkope België eens vol plezant geprijsde mazout te kwakken. Anno nu zou dat niet veel meer uitmaken, maar toen scheelde dat nog een slok op een borrel.
In de Ardennen komt een mens tot rust, behalve ik dan. Wat een geraffineerd gebogen curves, wat een zorgvuldig verziekt wegdek. Hier kreeg ik de reden weer ingegeven waarom ik geen afscheid van mijn wispelturige CX moest nemen. Deze weggetjes zou ik trouwens nog wel eens met een GS willen bedwingen, die met zijn korte wielbasis lustig door de bochtjes danst. In elk geval had ik niet in de schoenen willen staan van mijn stuur- en fuseekogels, die natuurlijk ongenadig op hun donder kregen.
Ondertussen prepareerde ik me voor een nieuw hoogtepunt deze dag: frites consumeren tijdens de tussenstop. Een ritueel dat nimmer gaat vervelen, ook al hebben ze in de diepste plekjes van de Ardennen geen Remia.
Je wordt besodemieterd
Het routeboek hield ons zo’n 300 km lang bezig, wat binnendoor natuurlijk wel de nodige uurtjes bestrijkt. Als één der eersten overschreden we de gemeentegrenzen van Bouillon, een toeristisch stadje aan een rivier, waarop onze hotelkamer een bellevue zou bieden. ’s Avonds aan het diner en tijdens de daaropvolgende afzakkertjes proefden we dat we in het juiste gezelschap terechtgekomen waren: verstokte Citroën-minnenden met oog voor de geniale ingevingen van André en zijn nazaten. Mensen met een lekker eigen mening, een gezonde dosis humor en een sociale instelling. Wij waren verkocht en besloten na de tweede dag - waarop we een stukje via Duitsland geleid werden om toch aan die drie landen te komen - om zonder meer op herhaling te gaan, hetgeen we in 2004 en 2005 zeker niet nagelaten hebben.
Waar wij wel oren naar hadden was het nieuwe idee dat de Lieftinkjes ten tonele voerden: Le Tour De l’Hiver, een rit in januari 2004 voor Citroën-rijders die niet wakker liggen van een vers laagje pekel. Dat clubje bleek tamelijk klein te zijn, maar de lol was er niet minder om. Vooral toen iedereen zijn ware kunnen moest tonen bij behendigheidsproeven met een moderne C2, natuurlijk flink op de vingers gekeken. Het was hier dat ik voldoende punten in de wacht sleepte om met de tweede prijs naar huis te gaan, een wisselbeker. En ik houd niet van wisselbekers! Ik haat wisselbekers! Want een wisselbeker moet je later weer in…wisselen. En inwisselen betekent dat je er iets voor terugkrijgt. Maar je krijgt er niks voor terug. Dus je wordt besodemieterd waar je bij staat! Ha, die beker zouden ze nooit meer terugzien. Pleite geraakt bij een verhuizing of zo.
Anno nu staat die wisselbeker nog steeds hier in Dorst,
maar dat kent een andere oorzaak: die ene wintertoer kreeg geen vervolg, bij
gebrek aan belangstelling.
Eigenlijk al vanaf de eerste drielandenrit voelden we ons
als een vis in het water. We kwamen als vreemden aan, net als enkele anderen,
maar er vormde zich weldra een sfeervolle groep. U zou het eens moeten proberen.
Weinig geeft zo veel voldoening van een CX-bezit als zo’n mooie toerrally.
Daar is de auto voor geschapen, hij vraagt er u zelfs om. Maar u heeft nog niet
gereageerd. Luister naar uw CX en alles sal goedkom.
Kijk eens op www.letourdestroispays.nl
De data voor dit jaar: 20 e& 21 mei, 30 september & 1 oktober
Zelfs voor mei kunt u zich nog inschrijven!
Aart van der Haagen
**************************************************************************************
Le Tour Des Trois Pays 2005
Berg en Terblijt-Verdun-Berg en
Terblijt
20, 21 en
22 Mei
Tour
des Trois Pays, een lustrum
'Als
we zo'n tour gemaakt hebben, dan rijden we hem altijd nog een paar keer. En
regelmatig zien we dan van de leuke zijweggetjes en dan vragen we ons af 'waar
zou dat heen gaan?' en dan proberen we zo'n zijweggetje en vaak is dat dan nog
leuker dan we al hadden. En zo blijven we de tour telkens bijschaven.'
Aan het woord is Dick Lieftink van 'Dick en Wilma Lieftink
evenementen' en nu begrijp ik ook hoe ze aan die waanzinnig mooie weggetjes
komen. In het geval van deze 'lustrum' tour liggen die weggetjes allemaal rond
Verdun, maar ze maken wel meer tours en die weggetjes kunnen overal liggen in
Nederland, België, Luxemburg of Frankrijk. Laat dat maar aan Dick en Wilma
over.
Zijweggetjes
Ik geef toe, dat we afgelopen zaterdag ook zelf nog zo nu
en dan een 'zijweggetje' in gegaan zijn, maar dat lag meer aan mijn
tekortkomingen bij het kaartlezen. Dick heeft in elk geval gelijk, alleen op die
manier kom je nog leukere weggetjes tegen. Vooral het sluipweggetje waarmee je
de Citadel van Montmedy benaderd is uniek. Er staat in het routeboek gewoon 'Voorrangskruising
D 947 > recht oversteken' en ja, ik moest het even zoeken, maar er was
inderdaad een weggetje rechtdoor, waar één auto tegelijk op kon rijden. Niet
dat het éénrichtingverkeer was, dus ik was wel erg blij, dat niemand de andere
kant op wilde. Verscholen tussen metershoog riet met daar achter bomen, op een
helling en dan ook stijl omhoog, zo nu en dan gebruikt door een wandelaar (die
keek meer verveeld dan verbaasd, we waren dan ook niet de eerste 2CV die hier
belandde) konkelde het zich omhoog naar de Citadel, waarbij we vlak voor de
ingang op de officiële weg kwamen. Net zat je nog midden in de natuur en nu sta
je middenin de bewoonde wereld. Door alleen maar uit het groen op te duiken.
Zoveel Citroëns
Hoewel de weggetjes wat mij betreft het leukste deel van de
tocht zijn, is ook het sociale gedeelte beslist de moeite waard. Voorwaarde voor
deelname is, dat je een Citroën rijdt die niet meer in productie is en
daarnaast minstens vijftien jaar oud. De deelnemers komen dan ook in 2CV's,
DS-en, ID's, CX-en, XM-en, ZX-en en zelfs een Visa Club. De eenden variëren
deze keer van een AZ uit 1956 tot en met een 2CV6 club uit 1990. En de mensen in
die auto's variëren dus net zo mee. Dat maakt zo'n weekend extra gezellig.
Jammer dat je niet in één keer alle 25 auto's en dubbel zo veel inzittenden
kan leren kennen, maar gelukkig zijn er altijd wel een paar die je nog kent van
de vorige keer, dus dat is gewoon een kwestie van vaker meerijden.
Geschiedenis
Deze keer rijden we op vrijdag van Berg en Terblijt in
Zuid-Limburg naar Verdun in Noord-Frankrijk, op zaterdag toeren we door de
omgeving en zondag rijden we via een andere route weer terug. Die omgeving van
Verdun, daar is in de eerste wereld oorlog nogal geschiedenis geschreven en het
routeboek geeft een goed overzicht van deze geschiedenis. Dan snap je tenminste
waar je rijdt en waarom sommige dorpjes wel genoemd staan, maar eigenlijk zijn
weggevaagd van de kaart. Alleen een verzameling bomkraters en een naambordje. En
dat allemaal bijna honderd jaar oud. Slagvelden zijn verder dan ook alleen nog
te herkennen aan de vele heuveltjes waar de bomen op staan, verder is het gewoon
een bos dat er er jarenlang groeit. Dat echte desolate is dus zo langzamerhand
een beetje verdwenen. Gelukkig maar.
Je komt nog eens iemand tegen
Het leuke van met z'n vijfentwintigen rijden van een route is, dat je regelmatig door een bekende wordt ingehaald of ook wel eens tegenkomt. Ik ben dus gelukkig niet de enige, die zich wel eens vergist in de route. Bij navraag blijkt dit fenomeen zich inderdaad in meer auto's voorgedaan hebben.
'Ik dacht al, wat hoor ik al een tijd niets naast me. Blijkt ze in slaap gevallen te zijn' is het commentaar van een besteleendenrijder.
Anderen willen het eigenlijk niet toegeven, maar hebben
toch niet echt een verklaring, waarom ze dan de andere kant op gingen.
Terugtocht
Op zondag vertrekken we als eerste, omdat we niet alleen in
Berg en Terblijt willen komen, maar helemaal naar huis. En zo hard rijdt onze
18pk uit 1965 nu ook weer niet. De eerste paar uur blijft het rustig achter ons
(zouden we nog wel op de route zitten?), maar daarna worden we door de ene na de
andere ingehaald. Dat levert over en weer een aantal leuke foto's, die achteraf
druk per mail uitgewisseld worden.
CD
Deze keer hebben Dick en Wilma bedacht, dat ze graag een
collage willen maken van foto's en ze vragen dus iedereen om hun beste foto's op
te sturen. Ik kan weer niet kiezen en stuur ze allemaal. Als dank krijgt
iedereen een CD opgestuurd met de mooiste foto's. Goed idee, bijna net zo goed
als het idee om nog weer eens mee te touren.
Irene Doorenbos
**************************************************************************************
Le Tour Des Trois Pays 2005
Berg en Terblijt-Verdun-Berg en
Terblijt
20, 21 en
22 Mei
”Le
Tour Des Trois Pays” met een 12 pk AZ 1956.
Het leek ons een goed idee om deze keer
de door Dick en Wilma Lieftink georganiseerde tour
met de pas gerestaureerde AZ te doen.
Natuurlijk een geweldige gelegenheid om
te kijken wat je nog allemaal met zo’n wagentje kunt doen, en ook een mooie
afsluiting van de restauratie. (zie TPV
90)
Nu betrof het deze keer een jubileum-tour, het was namelijk de vijfde keer dat deze werd verreden, en zodoende had de rit een speciaal einddoel, en wel in Frankrijk, in Verdun. Donderdag 26 mei rond het middaguur vertrokken we vanuit Uithuizermeeden naar het vertrekpunt, hotel “de Potkachel” in Berg en Terblijt. Het eerste stukje Eemshavenweg reden we in de volle wind en dus voorop in de file. Eenmaal op de A28 aangekomen ging het allemaal een stuk beter, we reden wat uit de wind (waarschijnlijk door al die mensen die ons inhaalden) maar we haalden toch een redelijke snelheid van ongeveer 85 km/u.
Gaandeweg kreeg de AZ er ook meer zin
en leer je natuurlijk ook steeds
beter aan te sluiten bij vrachtwagens.
Het meest drukke punt bij Eindhoven
hebben we vermeden door er bij
’s Hertogenbosch af te gaan en de
Zuid-Willemsvaart te volgen, een mooie weg waar je toch niet harder mag dan 80
km/u, en je komt dan later weer op de A2.
Zo arriveerden we zonder problemen rond
half zeven op plaats van bestemming, en lieten ons het eten daar goed smaken.
Hernieuwde en nieuwe kennismakingen volgden, maar erg laat maak je het niet,
want na zo’n middag van 450 km in een AZ geloof je het ook wel!
De volgende dag was het de bedoeling om via een uitgezette toeristische
route van ongeveer 280 km naar Verdun te rijden. Deze keer geen snelwegen voor
de eend, maar door de Belgische Ardennen, het betere “klimwerk” dus. Het
moet gezegd, dit ging perfect maar niet snel!
Veelvuldig moest er langdurig in de tweede versnelling worden gereden, en
soms lang achter elkaar in de eerste!
Gelukkig rij je dan op toeristische
wegen waar het niet druk is, want niet iedereen is even blij met een voorganger
die je niet kunt inhalen gezien alle bochten, en die dan ook nog 15 km/u rijdt!
Zo tegen vijf uur waren in Verdun in het hotel, en druppelden ook alle
deelnemers binnen. Helemaal compleet bleek de groep te bestaan uit 25 wagens,
waarvan maar liefst 12 eenden, in bouwjaar variërend van 1956 tot de late
tachtigers. Ook waren er 3 DS’en
een aantal CX’en, een Visa, een Xantia en een ZX.
Zaterdag werd een route verreden van
ongeveer 280 km waarbij het accent werd gelegd op de Eerste wereldoorlog, in de
omgeving van Verdun heeft deze oorlog hevig gewoed, en de gevolgen daarvan zijn
nog duidelijk zichtbaar. Al was het alleen al om het aantal militaire
begraafplaatsen wat je tegenkomt, b.v. het Memoire te Douamont, en bij Romange-s/s-
Montfoucon een grote Amerikaanse
begraafplaats. Typerend is het verschil in de begraafplaatsen, Franse en
Amerikaanse begraafplaatsen zijn uitgevoerd met witte gedenktekens, de Duitse
met zwarte. Alles overigens zeer keurig onderhouden.
De route voerde ook over aanvoerwegen die t.b.v. de oorlog zijn
aangelegd, b.v. de huidige N35. Ook
een bezoek gebracht aan de Citadel van Montmedy, een groot bolwerk waar druk aan
wordt gewerkt om het weer in oude glorie te herstellen. Een indrukwekkende route
door een prachtig landschap, en goed om eens stil te staan bij een enigszins
vergeten oorlog. Een oorlog waar de moderne strijdmiddelen hun intrede deden,
zoals luchtbombardementen en strijdgassen. In totaal vielen er aan burgers en
militairen drieentwintig miljoen doden.
Naar verluidt worden er heden ten dage
nog wel stoffelijke resten gevonden.
Overigens diende in het Franse leger
kapitein Andre Citroen bij de zware artillerie. Hij ergerde zich aan het tekort
aan munitie, en wist zijn meerderen er van te overtuigen dat het noodzakelijk
was een goed uitgeruste munitiefabriek te bouwen. Dit gebeurde dan ook, op een
gebied buiten Parijs, bij Javel.
Gelukkig ging de man later plezieriger
apparaten fabriceren………..
Bij terugkeer in het hotel was er dan
ruim voldoende gespreksstof , zowel over de route, de eerste wereldoorlog, en
niet te vergeten natuurlijk de auto’s waarmee gereden werd. Op de
parkeerplaats was het toch wel lang druk, om de wagens te bekijken, te
controleren enz.
Zondagmorgen werd de rit naar Berg en
Terblijt weer ingezet, maar niet nadat we op uitnodiging van het hotel, nog een
rondleiding kregen door het bedrijf
“Braquier & co” waar
dragees worden bereid, op basis van amandelen voorzien van een gesuikerde laag
in diverse smaken. Een overheerlijke delicatesse, naar een idee van een
apotheker in 1220, en sinds 1783 in Verdun gefabriceerd. Natuurlijk had de man
zijn winkel voor ons ge-opend, zodat we in de gelegenheid waren nog e.e.a. te
kopen.
Ook nu weer een mooie route door
prachtig natuurgebied, waarbij de
eend al zijn aanwezige 12 pk’s duchtig moest aanspreken!
Onderweg nog diverse andere old-timers gezien die ook op “route”
waren, veel Engelse wagens deze keer.
Maandagmorgen weer terug naar hoge
noorden, dat verliep bijna voorspoedig. Kennelijk vond de eend het nodig zich
toch een beetje te revancheren na zo’n zware tocht. Ter hoogte van Arnhem op
de parkeerplaats zagen we een plas olie onder de wagen, dat hoort natuurlijk
niet. Onderzoek wees uit dat er klein scheurtje in de olieleiding naar een van
de cilinderkoppen was ontstaan. Toch de reis maar voortgezet, wel met
regelmatige stops om olie bij te vullen. Zo toch zonder mankementen weer in
Uithuizermeeden aangekomen, en de volgende dag de olie leiding gerepareerd!
Al met al een boeiend weekend, met 1600
eende-km waarbij we toch wel zeer onder de indruk kwamen van de prestaties van
een wagentje van 49 jr.
*************************************************************************************
Le Tour Des Trois Pays 2005
Berg en Terblijt-Verdun-Berg en
Terblijt
20, 21 en
22 Mei
Ervaringen van EQUIPE 25
Hoe word je equipe 25?
Dat is eigenlijk heel simpel. Je loopt op zaterdag tijdens te CitroMobile langs de stand van Wilma en Dick, je ziet daar een fotoboek liggen en denkt leuk, een rally.
In de bijbehorende informatie staat dat er een rally is
gepland op 20 – 22 mei. Gelukkig, dan kunnen we en er blijkt nog een plaats
over te zijn. Zo word je dus equipe 25 en daar hebben we geen seconde spijt van
gehad.
Op donderdagmiddag 19 mei reden we rustig met onze Citroën ID 19 B naar Berg en Terblijt waar we een kamer hadden geboekt in De Potkachel.
Vlug inchecken en toen in een minuut Dick dagzeggen en
sprinten naar de bus. Want een avondje Maastricht is natuurlijk niet mis.
De volgende morgen aan het ontbijt ontmoetten we al een 5-tal equipes. Iedereen had er zin in en via een mooie rit reden wij en de Eenden naar Verdun. Het leuke van een dergelijk tocht is dat je elkaar gedurende de dag steeds weer tegen komt. Eén grote familie.
Om klokslag half vijf waren bij ons hotel waar we werden
ontvangen door Wilma en Dick en het zonnetje. Prachtig weer was het zodat we
heerlijk op het terras zittend met een biertje en een rosétje de andere rijders
hebben verwelkomd. Na een lekker diner vroeg naar bed want de volgende morgen
was het vroeg op.
Zaterdag om acht uur ontbijten en dan de gehele dag
genieten van een prachtige autorit. Mooie natuur, alles was groen en dan
natuurlijk de prachtige gele lijnzaadvelden. Op de diverse kleine weggetjes
waren we toch wel blij dat er geen tegenliggers waren. Op een gegeven moment
leek het net alsof er een boot voor ons de weg opkwam. Zo leek het natuurlijk
maar. Er was een kleine sluis waar op dat moment de boot in lag. Heel apart.
Erg onder de indruk waren we van de vele monumenten met betrekking tot de Eerste Wereldoorlog. We zijn vaak gestopt en hebben veel foto’s gemaakt met als gevolg dat we pas om 15.00 uur in de Citadel waren.
Net op tijd om Wilma en Dick nog te zien. Zij vertelden ons
dat de route nog zeker drie uur duurde, daarom hebben toch (helaas) maar een
binnenweg genomen.
Rond zes uur was iedereen weer gearriveerd en zaten we
allen weer gezellig buiten op het terras met ieder zijn eigen verhaal
natuurlijk. Dat maakt zo’n weekend ook zo gezellig. Je hebt allen dezelfde
hobby, dus genoeg stof om over te praten.
’s Avonds tijdens het diner werden Wilma en Dick in de
“champagne” gezet. 5 jaar organiseren zij al Le Tour De Trois Pays. Geweldig
dat er zulke mensen zijn die hun vrije tijd in hun hobby steken. Nogmaals
proficiat.
Zondagmorgen weer vroeg op voor een bezoek aan de fabriek waar de beroemde dragees de Verdun worden gemaakt. Deze kennen wij voornamelijk van huwelijken en geboortes.
Een keurige fabriek waar de producten met veel handwerk worden gemaakt. Na een rondleiding bezochten we de winkel waar iedereen de verschillende producten mocht proeven. Velen van ons gingen met één of meerdere zakjes naar huis.
Via het hotel weer terug naar Nederland. Wederom een prachtige rit met vele mooie vergezichten.
Om 16.30 uur waren we weer in Berg en Terblijt waar de equipes die bleven overnachten aan een heerlijk glaasje wijn en bier zaten. We hebben nog genoten van koffie en Limburgse vlaai (dat hoort er natuurlijk bij).
Na Wilma en Dick te hebben bedankt voor het geweldige weekend en afscheid te hebben genomen van iedereen, reden we in onze Snoek en een goed gevoel weer naar huis.
Op naar de volgende keer.
Groetjes,
Carel en Dionne Goïnga.
*************************************************************************************
Le Tour Des Trois Pays 2004
Berg en
Terblijt-Sedan-Berg en Terblijt
14, 15 en 16 Mei
